عیار این " دوستت دارم ها " را فقط زمان است که مشخص می کند
دیر یا زود
به یک جایی می رسید که
می فهمید
پای دلبستگی وسط است یا وابستگی!
" وابستگی " که وسط باشد رابطه با گذر زمان بوی عادت می گیرد
تکراری می شوید برای هم
هر چقدر هم در حقتان بد کند
پای رفتنتان کوتاه می شود
شما عادت کرده اید که یکی هر روز فلان ساعت اسمش روی موبایلتان بیفتد و صدایش درِ گوشتان بپیچد
وابستگی آدم را ترسو می کند
ترس از تنهایی و یک عادت طولانی باعث می شود تن بدهید به کمِ طرف
حتی به این که بد باشد
امّا
" دلبستگی " که به میان باشد
دیگر خبری از عادت نیست
همیشه یک راه تازه دارد برای اینکه یک جور دیگر خنده را مهمان لبهایتان کند
به واسطه ی بودنش بیشتر خودتان را دوست می دارید
جوری با شما رفتار می کند و ارزشتان را یاد آور می شود که نه لحظه ای به کم او راضی می شوید و نه به بد بودنش
" دلبستگی " ارزش آدم را به او یاد آور می شود که چقدر لیاقت عشق و دوست داشته شدن را دارد
اگر قرار به ماندن است
با کسی باشید که دلبسته ی شماست
این وابستگی ها گاه آدم را تا کجاها که نمی برد!